ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ

    Ως Δ.Σ. της Φ.Ε.Κ. θέλουμε να διαψεύσουμε επίσημα το κείμενο που κυκλοφόρησε σε διάφορα blogs το οποίο επιχειρούσε να συνδέσει τη Φοιτητική Ένωση Κρητών με συγκεκριμένο πολιτικό φορέα και να παρουσιάσει τις εκλογές ως πεδίο αντιπαράθεσης κομματικών παρατάξεων.
    Η Φοιτητική Ένωση Κρητών, ο μεγαλύτερος σύλλογος Κρητών φοιτητών, από το 1943 μέχρι σήμερα ουδέποτε επέτρεψε σε μικροκομματικά συμφέροντα να διαβρώσουν τον παγκρήτιο, υπέρκομματικό χαρακτήρα της. Και αυτό δε θα γίνει επί των ημερών μας. Η Φ.Ε.Κ. ουδεμία σχέση έχει με οποιοδήποτε πολιτικό φορέα και οι εκλογές διεξήχθησαν από όλους τους υποψηφίους σε προσωπικό επίπεδο, χωρίς κομματικά αλισβερίσια.
    Το κείμενο που κυκλοφόρησε και μάλιστα ανώνυμα αποτελεί μια προβοκάτσια που επιδιώκει να κερδίσει εντυπώσεις και να πλήξει το σύλλογό μας. Αν ευσταθούν αυτά που αναφέρονται στο κείμενο, ο αρθρογράφος ας έχει το θάρρος της γνώμης να το κυκλοφορήσει επώνυμα, όπως επώνυμα το καταγγέλλουμε.
    Είναι επόμενο η προσπάθεια αναβάθμισης του συλλόγου, η οποία επικροτήθηκε στις εκλογές, να προκαλεί το φθόνο και πολλοί να θέλουν να υφαρπάξουν προσωπικά και κομματικά οφέλη από αυτήν. Όμως η βούληση για έργο του Δ.Σ. και όλων των μελών της Φ.Ε.Κ. ξεπερνά τις κακόβουλες ενέργειες όσων είναι κακεντρεχείς και μισαλλόδοξοι.
    Το νέο Δ.Σ. παρουσίασε ένα όραμα για μία Φ.Ε.Κ. μεγάλη και ισχυρή, μία Φ.Ε.Κ. με διεκδικητική δύναμη και σημαίνοντα ρόλο τόσο στη ζωή του Κρήτη φοιτητή όσο και στην εν γένει κοινωνικοπολιτική πραγματικότητα. Τέτοιες προσπάθειες δεν μας τρομάζουν και δεν μας σταματάνε. Συνεχίζουμε όλοι ενωμένοι να φτάσουμε τη Φ.Ε.Κ. ψηλά.

Το Δ.Σ. της Φ.Ε.Κ.

"Μαθήματα Συνταγματικού Δικαίου" σε ένα συνταγματολόγο

   Καθώς ολοκληρο το ελληνικό πολιτικό σύστημα προσπαθεί να συνέλθει και να ανασυνταχθεί μετά από ένα τραυματικό δεκαπενθήμερο πολιτικών τραγέλαφων, διαβάζω σήμερα σε εφημερίδα μεγάλης κυκλοφορίας ότι το προηγούμενο Σάββατο,δηλαδή μία μέρα αφού ορκίστηκε η κυβέρνηση του Λ.Παπαδήμου, ο  Ε.Βενιζέλος συνέταξε και απέστειλε "υπουργικά" ραβασάκια. Στα κείμενα αυτά(ένα σε κάθε Υπουργείο), ο κ.Βενιζέλος απαριθμούσε τις προτεραιότητες του κάθε Υπουργείου όπως απορρέουν από το αναθεωρημένο πρόγραμμα στήριξης, τις προαπαιτούμενες για την καταβολή της 6ης δόσης ενέργειες και τους εφαρμοστικούς νόμους. Στη συνέχεια κοινοποίηθηκαν αντίγραφα αυτών των επιστολών και στον Πρωθυπουργό.  Αν έχω καταλάβει σωστά -γιατί οι συνταγματικές εκτροπές και τα πολιτικά ευτράπελα των προηγούμενων ημερών ενδεχομένως δικαιολογούν κάποια σύγχυση- Πρωθυπουργός της νέας Κυβέρνησης είναι ο Λουκάς Παπαδήμος. Σύμφωνα με το Σύνταγμα, άρθρο 82 παράγραφος 2 ο Πρωθυπουργός "κατευθύνει τις ενέργειες της Κυβέρνησης". Τουτέστιν, αρμόδιος να χαράξει τη γενική πολιτική της Κυβέρνησης και να θέσει τις προτεραιότητες αυτής είναι ο Πρωθυπουργός -ούτε ο Υπουργός Οικονομικών,ούτε ο Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης.

    Για να προλάβω τυχόν σκεπτικισμό για το αν ο τελευταίος τίτλος του Ευάγγελου Βενιζέλου νομιμοποιεί πολιτικά την ενέργειά του, επικαλούμαι και πάλι το Σύνταγμα στο άρθρο 81 παράγραφοι 1 και 5 όπου ορίζεται η δυνατότητα διορισμού Αντιπροέδρων καθώς και η θέση τους ως "προσωρινών αναπληρωτών". Ο ν.1558/1985 εξειδικεύοντας τη λιτή διατύπωση του Συντάγματος, στο άρθρο 12 αναφέρει: "Τον Πρωθυπουργό αναπληρώνει σε περίπτωση απουσίας ή κωλύματός του ο Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης". Είναι φανερό ότι στην εξεταζόμενη περίπτωση δεν συνέτρεχε ούτε απουσία του κ.Παπαδήμου, ούτε κάποιο άλλο ανυπέρβλητο εμπόδιο που θα τον παρακώλυε να θέσει τους στόχους της Κυβέρνησής του, μία μόλις μέρα αφού ανέλαβε καθήκοντα. 

    Αναζητώντας ένα έρεισμα νομιμοποιούν τις ενέργειες του Αντιπροέδρου,στρέφομαι στο άρθρο 10 παράγραφοι 1 και 2 του ίδιου νόμου όπου απαριθμούνται οι αρμοδιότητες του Πρωθυπουργού και προβλέπεται ότι είναι δυνατό με απόφαση του τελευταίου να ανατίθεται η άσκηση ορισμένων εκ των αρμοδιοτήτων του στον Αντιπρόεδρο. Συγκεκριμένα ο Πρωθυπουργός:

α)εξασφαλίζει την ενότητα της Κυβέρνησης και κατευθύνει τις ενέργειές της και γενικά των δημοσίων υπηρεσιών για την εφαρμογή της κυβερνητικής πολιτικής(όπως αναφέρεται και στο Σύνταγμα), 

β)προσδιορίζει επακριβώς την κυβερνητική πολιτική στα πλαίσια των αποφάσεων του Υπουργικού Συμβουλίου,

γ)συντονίζει την εφαρμογή της κυβερνητικής πολιτικής,

δ)επιλύει τις διαφορές ανάμεσα στους Υπουργούς,

ε)εκπροσωπεί την Κυβέρνησηκαι προεδρεύει στο Υπουργικό Συμβούλιο,

στ)εποπτεύει την εφαρμογή των νόμων από τις υπηρεσίες του δημοσίου τομέα και τη λειτουργία τους προς το συμφέρον του κράτους και των πολιτών,

ζ)δίνει άδεια για δημοσίευση στη ΦΕΚ κάθε κειμένου που πρέπει σύμφωνα με το νόμο να δημοσιευτεί

η)ασκεί κάθε άλλη αρμοδιότητα που προβλέπουν το Σύνταγμα και οι νόμοι.

Οι αρμοδιότητες που μπορούν να μεταβιβαστούν στον Αντιπρόεδρο είναι μόνο οι αναφερόμενες υπό γ,δ,ε και στ. Η άσκηση των α και β ρητά επιφυλάσσεται στην αποκλειστική αρμοδιότητα του Πρωθυπουργού.

    Εμπίπτει λοιπόν η ενέργεια του κ.Βενιζέλου στις αρμοδιότητες που δύνανται να χορηγηθούν στον Αντιπρόεδρο και ίσως του έχουν χορηγηθεί ακόμη και ex silentio; Η ερώτηση δεν επιδέχεται καταφατικής αποκρίσεως. Οι επιστολές του κ.Βενιζέλου περιέχουν όχι μόνο γενικές αναφορές στις προτεραιότητες κάθε Υπουργείου αλλά και συγκεκριμένα τις διοικητικές και διαχειριστικές ενέργειες που πρέπει να διευθετηθούν τις πρώτες μέρες διακυβέρνησης. Είναι λοιπόν κάτι παραπάνω από σαφές ότι υπάγονται στην υποπερίπτωση β', η οποία εμπίπτει στην αποκλειστική αρμοδιότητα του Πρωθυπουργού. Εν αμφιβολία το άρθρο 10 υποπερίπτωση η' του ν.1558/1985 εξασφαλίζει το τεκμήριο αρμοδιότητας στον Πρωθυπουργό, αποκλείοντας την υποκατάσταση οποιουδήποτε άλλου στις αρμοδιότητές του. Συνεπώς, η ενέργεια αυτή του Αντιπροέδρου της Κυβέρνησης κινείτο εκτός του πλαισίου νομιμότητας.

    Καθώς όλη η "πολιτική μας αγαθοσύνη" έχει εξανεμιστεί με τα μικροκομματικά παιχνίδια των τελευταίων ημερών και δεδομένης της εξωκοινοβουλευτικής επαγγελματικής ιδιότητας του Ευάγγελου Βενιζέλου, είναι αδύνατο να προσπεράσουμε την πράξη αυτή ως μια απλή ατυχία της νέας κυβέρνησης. Τα κίνητρα που ελλοχεύουν πίσω από αυτή μπορούν να αναζητηθούν είτε σε μια απόπειρα αλλοίωσης του χαρακτήρα εθνικής συνεργασίας της κυβέρνησης είτε και στην έναρξη των εσωκομματικών διαδικασιών του Πασοκ. Όπως και να 'χει, ο κ.Παπαδήμος κουβαλάει ένα βαρύ φορτίο στις πλάτες του, τις ελπίδες του ελληνικού λαού. Αυτόν επέλεξε ο λαός -έστω και έμμεσα- να ηγηθεί του σχήματος εθνικής ενότητας και αυτός θα κληθεί σε απολογία στο τέλος της. Ας αντιληφθεί ο κ.Παπαδήμος ότι ακόμη και ως μη εκλεγμένος λαϊκός αντιπρόσωπος, είναι φορέας της λαϊκής εντολής. Σε λίγες ώρες που οι αντιπρόσωποι του λαού θα κληθούν να παράσχουν ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση εθνικής ενότητας, θα πρέπει να γνωρίζουν αν πρόκειται για διακυβέρνηση υπό την εποπτεία του μεγάλου Έλληνα τραπεζίτη ή για το alterego της κυβέρνησης Παπανδρέου με τον Βενιζέλο να κινεί τα νήματα για ακόμη μια φορά.

Θέτις Κουτεντάκη,

φοιτήτρια Νομικής

Οι ανεξάρτητοι αποκτούν φωνή

   Απέναντι στις φωνές της σήψης που μάς καλούν σε κλείσιμο των σχολών και κόντρα στη σιγή των άτολμων φοιτητικά οργανωμένων ομάδων, άρχισε τον τελευταίο καιρό να δημιουργείται μια κίνηση αντίδρασης στη λογική του κλειστού πανεπιστημίου. Μια κίνηση που διεκδικούσε το αυτονόητο αίτημα για διεξαγωγή των εξετάσεων,έναρξη των πανεπιστημιακών παραδόσεων και προαγωγή της πανεπιστημιακής διδασκαλίας και έρευνας. Μια κίνηση που άρχισε σιγά σιγά να συσπειρώνει όλο και περισσότερους φοιτητές, φοιτητές που έμεναν σιωπηροί στη δράση των μειοψηφιών που ετσιθελικά και κάποτε βίαια είχαν μάθει να επιβάλλουν τιςυπηρετούσες τα ειδικά συμφέροντά τους αποφάσεις.

   Ομάδες ανεξάρτητων φοιτητών άρχισαν να δημιουργούνται σε όλες τις σχολές και να παίρνουν το λόγο στις συνελεύσεις των φοιτητικών συλλόγων. Οι προτάσεις τους εξέφραζαν τη δίκαιη αγανάκτηση απέναντι στις καταλήψεις και τον εκφυλισμό του πανεπιστημίου. Οι φοιτητές αγκάλιασαν αυτές τις προσπάθειες από την αρχή. Τα ανεξάρτητα πλαίσια συγκέντρωναν σε κάθε συνέλευση τη στήριξη όλο και μεγαλύτερου αριθμού φοιτητών. Όλα αυτά από οργανώσεις φοιτητών σε κάθε σχολή μεμονωμένα, χωρίς κεντρικό σχεδιασμό,χωρίς ενιαία κατεύθυνση και κάποτε ακόμη και με διαφορές στα επιμέρους αιτήματα. Η κοινή επιταγή ήταν μία:ΑΝΟΙΧΤΗ ΣΧΟΛΗ.

   Παράλληλα με τις μεμονωμένες ομάδες σε κάθε σχολή, ξεκίνησε να οργανώνεται διαδικτυακά μια ενιαία κίνηση που καλούσε τους φοιτητές σε όλες τις σχολές της Ελλάδας να στηρίξουν τα ανεξάρτητα πλαίσια που κατεβαίνουν στη σχολή τους. Οι "Αγανακτισμένοι φοιτητές-όχι στις καταλήψεις", μία σελίδα που ξεκίνησε από το facebook, έφτασε σε μία εβδομάδα να αριθμεί 4.000 υποστηρικτές. Προβάλλοντας διαδικτυακά αλλά και μέσω ΜΜΕ τις ανεξάρτητες ομάδες, επιδιώξαμε να γνωστοποιήσουμε σε όλους τους φοιτητές την ύπαρξη και δράση των ανεξαρτήτων και να ενισχύσουμε τον αγώνα τους.

   Η ανταπόκριση των φοιτητών ήταν δυναμική γιατί βρήκε πεδίο έκφρασης η σιωπηρή πλειοψηφία που είχε παραγκωνιστεί από τις φοιτητικές διεκδικήσεις. Γιατί πάλεψε να δείξει στους φοιτητές ότι συνδιοίκηση δε σημαίνει κομματικοποίηση και φοιτητικές παρατάξεις. Γιατί απέδειξε ότι είμαστε πολλοί αυτοί που έχουμε αγανακτήσει ενάντια στις δυναμικές μειοψηφίες που μας φιμώνουν.

   Η ανταπόκριση της κοινωνίας ήταν κι αυτή άμεση. Έδειξε τη συμπάθειά της με καταιγισμό μηνυμάτων στήριξης,ερωτήσεων για το χαρακτήρα της κίνησης κι αιτημάτων βοήθειας για οργάνωση των κάθε επιμέρους πλαισίων ανεξαρτήτων μέσα στις σχολές. Αλλά υπήρξαν κι εκείνοι που θέλησαν να χτυπήσουν το κίνημα των αγανακτισμένων φοιτητών και των ανεξάρτητων πλαισίων εν γένει. Κάποιοι προσπάθησαν να παρερμηνεύσουν την αυθόρμητη κίνηση των φοιτητών και να μας χρεώσουν πολιτικές και κομματικές εξαρτήσεις. Κάποιοι προσπάθησαν να καπηλευτούν τους ανεξάρτητους συνασπισμούς σε όλες τις σχολές. Κάποιοι προσπάθησαν να αμφισβητήσουν τις προθέσεις μας και τα μέσα υλοποίησής τους.

   Οι Αγανακτισμένοι φοιτητές βγαίνουμε όχι μόνο αλώβητοι αλλά και ενισχυμένοι μέσα από όλο αυτό. Μέρα τη μέρα η συμμετοχή των φοιτητών στις συνελεύσεις αυξάνεται, τα ανεξάρτητα πλαίσια σε κάθε σχολή εδραιώνονται και δυναμώνουν, οι φοιτητές επιτέλους αποκτούν φωνή. Δε θα τους επιτρέψουμε να μας φιμώσουν ξανά. Είμαστε μια κίνηση αυθόρμητη και ακηδεμόνευτη που ουδεμία εξάρτηση έχουμε από κέντρα συμφερόντων. Μόνος γνώμονάς μας είναι το κοινό συμφέρον των φοιτητών. Και αυτό περνάει μέσα από τις ΑΝΟΙΧΤΕΣ ΣΧΟΛΕΣ.

Θέτις Κουτεντάκη,

μέλος του συντονιστικού των αγανακτισμένων φοιτητών.

Κατάληψη στον αντίποδα της αλλαγής

 
    Το ελληνικό πανεπιστήμιο έχει βυθιστεί σε τέλμα. Η διαβρωμένη ελληνική κοινωνία το συμπαρέσυρε στην υπαρξιακή της κρίση και αυτό δε στάθηκε ικανό να ανακόψει την κοινωνική αποτελμάτωση,εκμαυλισμένο υπό το βάρος των δικών του καρκινωμάτων και ατροφιών. Η Τριτοβάθμια εκπαίδευση της χώρας μας ταλανίζεται από μία πολύπλευρη κρίση: κρίση ταυτότητας, αφού αφήνεται να διαμορφώνεται από συγκυριακές μεταρρυθμίσεις άτόλμων κυβερνήσεων και από συντεχνιακές αποφάσεις φοιτητών και καθηγητών, κρίση νομιμοποίησης, αφού οι πολιτικές στο χώρο της Παιδείας είτε σε πολιτειακό επίπεδο είτε σε επίπεδο αυτοδιοίκησης των Ιδρυμάτων στερούνται πολλές φορές εγκυρότητας και ισχύος και, τέλος, κρίση αξιοπιστίας που έχει προκαλέσει ακριβώς αυτή η σήψη των πανεπιστημίων.

  Η υποχρηματοδότηση, η κακοδιαχείριση, η έλλειψη αξιολόγησης υπέσκαψαν τα θεμέλια του συστήματος τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Ο θεσμός του Ασύλου,εισηγμένος με το νόμο-πλαίσιο 1268/82 που κατοχύρωνε την αυτονόητη σε δημοκρατικό καθεστώς προστασία των ιδεών εντός του πανεπιστημιακού χώρου, και διαμορφωμένος στην τελική μορφή του από μία κατάφωρα υπερ-διασταλτική ερμηνεία του νόμου αυτού, κατήντησε έκτρωμα και δηλητηρίασε την πανεπιστημιακή ζωή της μεταπολίτευσης, λειτουργώντας ως άλλοθι για καταλήψεις των σχολών. Οι καταλήψεις που χρησιμοποίηθηκαν αφειδώς ως μέσο διαμαρτυρίας από τους φοιτητές, παρεμπόδισαν την απρόσκοπτη λειτουργία των ακαδημαϊκών ιδρυμάτων και άφησαν τους πανεπιστημιακούς χώρους στο έλεος των καταληψιών, φοιτητών και μη. Τα έκτροπα αυτά νομιμοποιούσε η συνδιοίκηση του Πανεπιστημίου που επέτρεπε στους φοιτητικούς συλλόγους να αποφασίζουν για τη μοίρα των σχολών τους. Το μοντέλο συνδιοίκησης που υιοθετήθηκε πίεζε τους φοιτητές σε κομματική οργάνωση για την πανεπιστημιακή συμμετοχή. Οι φοιτητικές παρατάξεις αντί να λειτουργήσουν ως φυτώρια ενεργών πολιτών, εξελίχθηκαν μάλλον σε χώρους στράτευσης μετέπειτα κομματικών στελεχών, αποτελώντας το κάτοπτρο μιας κοινωνίας διαφθοράς και κομματικής συνδιαλλαγής.

  Η παράλληλη συνδρομή αυτών των παθογενειών νέκρωσαν το ελληνικό πανεπιστήμιο. Υποβίβασαν το επίπεδο σπουδών και απαξίωσαν τα πτυχία. Βραχυκύκλωσαν τα θεσμικά όργανα των καθηγητών και των φοιτητών και διάβρωσαν την πανεπιστημιακή διαδικασία. Εγκατέλειψαν το πανεπιστήμιο στην τυραννία της κομματοκρατίας, της παραπολιτικής και των καταστροφικών ιδεολογημάτων,στο βούρκο της στασιμότητας και της παρακμής.

  Ένα ρηξικέλευθο νομοθέτημα που καταργεί το παλιό μοντέλο συνδιοίκησης και το χρεοκοπημένο θεσμό του Ασύλου και θέτει τα θεμέλια της αξιολόγησης στα ελληνικά πανεπιστήμια αποτέλεσε τη συντονισμένη απάντηση των πολιτικών ταγών απέναντι στον εκφυλισμό του δημόσιου πανεπιστημίου. Επιδεικνύοντας προτοφανή τόλμη και βούληση, όλα τα αστικά κόμματα της Βουλής παρέσχαν ευρεία συναίνεση επιχρίζοντας το ν.4009/2011 με την πολιτική νομιμοποίηση των 5/6 της Βουλής. Ο νεός νόμος φαίνεται να έχει σωστά(ουσιαστική αυτονομία πανεπιστημίου, έλεγχος και αξιολόγηση,λογοδοσία) αλλά και τρωτά σημεία (εκμηδένιση της φοιτητικής συμμετοχής στη λήψη αποφάσεων για τις σπουδές τους). Όμως αυτά τα τρωτά σημεία και οι δυσλειτουργίες θα προκύψουν μέσα από την εφαρμογή του νόμου και αν η μεταρρύθμιση αποδειχθεί στην πράξη ανεπιτυχής μπορούν να κινηθούν όλες οι νόμιμες δημοκρατικές διαδικασίες για την κατάργηση,αναθεώρηση ή τροποποίησή της.

  Απέναντι στις πρόσφατες αυτές θεσμικές αλλαγές, όλες οι συντηρητικές δυνάμεις εντός και εκτός του πανεπιστημιακού χώρου συνασπίστηκαν με σκοπό να ανακόψουν την κίνηση μεταρρύθμισης και να προστατεύσουν τη δική τους νομή και εξουσία μέσα στα πανεπιστήμια. Οι αριστερές παρατάξεις (ΕΑΑΚ,ΑΡ.ΕΝ,ΠΚΣ) έφτασαν να θεωρούνται θεματοφύλακες της συντήρησης και της στασιμότητας και απαρνητές κάθε προόδου, αντιδρώντας σε όλες τις προτάσεις εντατικοποίησης των σπουδών και ζώντας το δικό τους όνειρο επανάστασης μέσα στο ελληνικό πανεπιστήμιο και εις βάρος αυτού. Από την άλλη, οι αστικές παρατάξεις(ΔΑΠ,ΠΑΣΠ) εμποιούν στα μέλη τους τη νοοτροπία της συνδιαλλαγής,του ωχαδερφισμού και της διαπλοκής φοιτητικών παρατάξεων και πανεπιστημιακών. Έτσι,αναπτύσσονται παράλληλα συμφέροντα των-διαμετρικά αντίθετων σε επίπεδο ιδεολογίας-φοιτητικών παρατάξεων που ενώνουν τις ετερόκλητες ομάδες δείχνοντάς τους ένα κοινό δρόμο:την αντίσταση σε οποιαδήποτε ενέργεια αλλαγής του πανεπιστημιακού status quo μέσω των καταλήψεων.

  Κατάληψη δεν σημαίνει μόνο αναστολή των μαθημάτων. Σημαίνει εν γένει απαγόρευση της εισόδου στους κατειλημμένους χώρους εκτός αν χορηγηθεί άδεια από τη συντονιστική επιτροπή αγώνα. Σημαίνει καταπάτηση του πανεπιστημιακού χώρου και βεβήλωση των πανεπιστημιακών αιθουσών με συνθήματα στους τοίχους και τα έδρανα. Σημαίνει υποβολή των φοιτητών και των πανεπιστημιακών σε κλίμα συνεχών απειλών,εκβιασμών και βίας, Σημαίνει παρεμπόδιση της ακαδημαϊκής διδασκαλίας, ανακοπή της ακαδημαίκής έρευνας. Σημαίνει εν τέλει κατάργηση του Ασύλου στο όνομα του οποίου μάχονται. Γιατί Άσυλο είναι η υπεράσπιση των διαφορετικών απόψεων,η κατοχύρωση της ελεύθερης διακίνησης των ιδεών. Οι καταληψίες παρεμποδίζουν αυτή τη δημοκρατική κυκλοφορία και ανταλλαγή ιδεών τόσο γιατί οι ίδιοι είναι οχυρωμένοι στο κλειστό καβούκι της δικής τους γνώμης όσο και επειδή ανακόπτουν βίαια τη λειτουργία των ναών γένεσης και ανταλλαγής Ιδεών, των Πανεπιστημίων.

  Από τις αρχές Σεπτέμβρη, περίπου 250 τμήματα τελούν υπό κατάληψη. Οι καταλήψεις αυτές έχουν όλα τα χαρακτηριστικά των καταλήψεων των τελευταίων ετών. Οι αποφάσεις λαμβάνονται από μια μικρή μειοψηφία φοιτητών που επανδρώνουν τους κομματικούς στρατούς,με αντιδημοκρατικές μεθοδεύσεις και παραβιάσεις του καταστατικού των φοιτητικών συλλόγων. Οι φοιτητικές παρατάξεις ακολουθούν το δρόμο της πόλωσης παλεύοντας με κάθε μέσο, αφού θεωρούν ότι δίνουν έναν δίκαιο αγώνα αντίστασης στον περιορισμό των προνομίων τους που φτάνει ως τον αφανισμό τους. Δεν ενδιαφέρονται όμως όλοι οι φοιτητές γι αυτά τα προνόμια, αφού δεν τα απολαμβάνουν όλοι, παρά μόνο οι μικρές μειοψηφίες των κομματικών στελεχών. Εξάλλου, οι καταλήψεις είναι προδικασμένες να αποβούν άκαρπες στις συνθήκες που γίνονται, αντιμαχόμενες δηλαδή ένα νόμο που ψηφίστηκε με την ευρύτερη κοινοβουλευτική συναίνεση των τελευταίων χρόνων. Αν η διαδικασία ζύμωσης και διαβούλευσης ήταν εν εξελίξει, η κατάληψη θα είχε το νόημα της πίεσης καταστάσεων(αν και ούτε σ'αυτήν την περίπτωση θα νομιμοποιούνταν ν'αποφασίζει για την τύχη του πανεπιστημίου με μικροκομματικές λογικές η μειοψηφία των στρατευμένων φοιτητών). Δεν πρόκειται για έναν αγώνα απελευθέρωσης από τη "δικτατορία του κεφαλαίου που επιδιώκει να εισβάλει στο δημόσιο πανεπιστήμιο" όπως διατείνονται οι αριστερές παρατάξεις, παραλληλίζοντας τη δράση τους με τις καταλήψεις του '73. "Άλλο Πολυτεχνείο του '73 επί Χούντας με αίτημα τη δημοκρατία, άλλο συντεχνιακές καταλήψεις στην Ελλάδα του 2011 με αίτημα το βόλεμά μας".

  Μια παρατεταμένη κατάσταση δυσλειτουργίας των ελληνικών πανεπιστημίων μάλλον θα έχει το αντίθετο αποτέλεσμα από το επιδιωκόμενο εκ μέρους των καταληψιών-αυτουργών της. Όλη η κοινωνία θα στραφεί εναντίον των καταλήψεων και των αιτημάτων τους,θα απαιτεί ακόμη πιο επιτακτικά την πλήρη εφαρμογή του νόμου και θα κλείνει τα αυτιά ακόμη και σε κάποια δίκαια ίσως αιτήματα των καταληψιών. Οι όποιες επιφυλάξεις ή αρνητικές κρίσεις για την πρόσφατη θεσμική αναμόρφωση της ανώτατης εκπαίδευσης δε μπορούν σε καμία περίπτωση να λειτουργήσουν ως άλλοθι για τις συνθήκες ακαδημαϊκής εκτροπής και ντροπής, που εκφυλίζουν την ανώτατη εκπαίδευση, υποσκάπτουν το μέλλον των σπουδαστών και εμποδίζουν το δημόσιο πανεπιστήμιο να εκπληρώσει την αποστολή του, λειτουργώντας ως ελπιδοφόρος δίαυλος κοινωνικής αναγέννησης.

 

Θέτις Κουτεντάκη,

φοιτήτρια Νομικής Αθηνών